Leksione për rimëkëmbjen

Kur lexoj që një milion vende pune janë në rrezik sot për shkak të Covid-19, më kujtohet ajo që Enrico Cuccia më thoshte shpesh: “Ajo që do të mbetet kujtim i pashlyer për mua janë radhët e punëtorëve në Londër në vitin '33,  duke pritur një pjatë supë mensat sociale". Ai kishte ndjeshmëri të mprehtë sociale dhe ndoshta edhe për kjo është arsyeja për të cilën punoi me Mediobanca për të kontribuuar në rindërtimin e pas luftës së industrisë italiane.

Giorgio La Malfa, ish-ministri i Buxhetit dhe Politikave Evropiane, hyri në Zyrën e Kërkimeve Mediobanca në moshën 18 vjeç dhe pati një lidhje të ngushtë dhe të vazhdueshme me Cuccia. Ai është ende president i R&D dhe anëtar i komitetit shkencor të arkivit historik të Vincenzo Maranghi. Njëzet vjet pas vdekjes së bankierit të madh, më 23 qershor 2000, studiuesi e kujton duke nënvizuar rëndësinë e mendimit dhe punës së tij sot, në një periudhë që për Italinë (dhe për të gjithë botën, si në vitin 1945) lidhet me ringritjen përsëri pas pandemisë.

Misioni i Mediobanca

“Siç shkroi Raffaele Mattioli, i cila e drejtoi Comit për shumë vite, ideja e Mediobanca lindi në dimër midis 1943 dhe 1944 nga reflektimet e tij dhe Enrico Cuccia si një kontribut në rindërtimin e vendit pas luftës dhe me qëllim rikthimin e tij në kontekstin ndërkombëtar, nga i cili ishte larguar gjatë fashizmit. Këto ishin dy idetë që qëndrojnë në themel të institutit që Cuccia ka udhëhequr për shumë vite”.

Sipas La Malfa, sot disa "mësime" mund të identifikohen nga ato që bëri dhe mendoi atëherë Cuccia, padyshim me dallime të rëndësishme që lidhen me dy periudhat historike thellësisht të ndryshme. "Lufta kishte shkatërruar, Covid vuri në pauzë gjithçka. Në atë kohë ishte çështje e rindërtimit të kapaciteteve prodhuese, sot kemi të bëjmë me rivënien e tyre në punë. Ndoshta kjo është edhe më e vështirë. Sepse në rindërtim, krijohen të ardhura dhe punësim, tani fabrikat i kemi, ndërsa të ardhurat mungojnë, dhe kjo është vështirësia e vërtetë dhe e madhe e ekonomisë”.

Bizneset

Ishin disa interlokutorët: "Italia që doli nga lufta kishte kompani të mëdha, publike dhe private. Tani struktura jonë industriale është vërtet e fortë, bazuar si në atë që është në kompanitë e jashtëzakonshme inovative dhe eksportuese të mesme, domethënë në kapitalizmin e katërt (të identifikuar saktësisht nga Zyra e Kërkimeve Mediobanca), por pothuajse nuk e ka fare industrinë e madhe. Kapitalizmi ynë është më reaktiv por edhe më i fragmentuar. Në rast nevoje ose urgjence, ai nuk mund të "mblidhet rreth një tryeze", siç bëri Cuccia”.

Bankieri, i lindur në Romë në 24 nëntor 1907 dhe që ishte 39 vjeç kur u krijua Mediobanca, kishte një ide të qartë për rolin e sipërmarrësve: ai gjithmonë i ftonte ata të besonin, identifikonin dhe investonin në biznesin e tyre, sepse një biznes solid u jep forcë atyre dhe vazhdimësi kompanisë. "Këtu është një nga mësimet e shkëlqyera të Cuccia: sot si në kohën e tij, soliditeti i kompanive mund të bëjë dallimin veçanërisht në raste urgjencash: është një përforcues për mbijetesë dhe rikthim".

Grupet e specializimit

Nëse kontributin për ta rikthyer Italinë në kontekstin ndërkombëtar “Cuccia e dha përmes rrjetit të marrëdhënieve dhe lidhjeve ndërkombëtare, të cilat menjëherë sollën aksionarë si Lazard në kapitalin e bankës dhe ndërtuan një të drejtë reciproke të "parablerjes"mbi informacionin dhe pjesëmarrjen në operacione të mëdha”, Mediobanca ia doli të luante një rol qendror në ringritje falë një "parashikimi të jashtëzakonshëm nga Cuccia: ta imagjinosh bankën si një grup specializimesh". Midis viteve 1950 dhe 1970 lindën Spafid, menaxhimi i bazuar në besim; Compas, kredi konsumatore; Progredi, një kompani inxhinierike që ofroi dizajn industrial si shërbim; Reconta, firma e parë italiane e auditimit; Intersomer, i cili promovoi tregtinë ndërkombëtare veçanërisht në Afrikë; Selma në fushën e qirave.

Natyrisht, specializimi i parë ishte ai i korporatave. Me kalimin e viteve pati disa të ngjashëm në Itali si, Imi, Comit ose Bnl. "Por që sot, në nivele të caktuara, megjithëse në teori është një profesion që të gjithë mund ta ushtrojnë, mund të themi se sheh dy aktorë të fortë privatë: Mediobanca dhe Intesa".

Që nga themelimi i saj, Mediobanca solli me vete dy karakteristika që mishëruan Enrico Cuccia-n: "Vizioni inovativ dhe ndërkombëtar i Bankës Tregtare Italiane dhe ashpërsia administrative e Credito-s, një bankë shumë e ashpër nga pikëpamja e menaxhimit. Cuccia ishte një njeri me kulturë dhe kuriozitet të jashtëzakonshëm, por edhe me vëmendje të frikshme dhe rigoroze për llogaritë, të cilat eishin para çdo gjëje tjetër. Dhe Mediobanca është e vetmja bankë e madhe italiane që kurrë nuk ka paraqitur një problem në 80 vite histori: borxhet e këqija kanë mbetur gjithmonë në 0.0 e pak për qind”.

Në fund të fundit, "mësimet" e Cuccia-s për ringritjen mund të gjurmohen përsëri në atë që bëri si bankier për industrinë e vendit dhe për vetë Mediobanca-n, "një shkollë shumë e fortë, me një ngulitje të pashlyeshme". Këtu mund të nënvizojmë "një linjë vijimësie në menaxhimin e Vincenzo Maranghi dhe gjithashtu të një" kthimi në origjinë" kur menaxhmenti në 2003 iu besua Alberto Nagel-it, i cili, ashtu si Renato Pagliaro, u rrit në atë shkollë".

Vazhdimësia e identifikueshme mbi të gjitha në rigorozitet dhe specializim dhe në një kthim të caktuar në të kaluarën në idenë e bankës si një grup specializimesh: planet industriale që çuan në themelimin e CheBanca! Për të investuar në menaxhimin e pasurisë dhe për të rritur në një mënyrë të konsiderueshme Compas-in. Mediobanca e sotme operon direkt jashtë vendit, gjithashtu përmes opsioneve të tillë si Messier Maris, dhe nuk mbështetet në aksionet e ndërsjella me “lojtarë” të tjerë si në të kaluarën. Ajo synon zhvillimin përmes planeve dhe investimeve që i kanë rritur shumëfish dhe forcuar ndjeshëm "supet" industriale të grupit: në 20 vitet e fundit, të ardhurat janë trefishuar, nga 700 milion në 2.5 miliardë, me 60% nga kredi konsumatore dhe kursime të menaxhuara; vendet e punës gjithashtu janë trefishuar, por ndërsa në të kaluarën më shumë se 90% ishin të destinuara për bizneset, sot ne jemi te gjysma, ndërsa më shumë se 50% është për familjet; punonjësit janë katërfishuar, nga pak më shumë se një mijë, në 4 800, pasuria u rrit tre herë pa kërkuar ndërhyrjen e aksionarëve, fitimi kaloi nga 280 në mbi 800 milionë me një total dividentësh të shpërndarë prej 4.7 miliardë. "Këto janë themelet e soliditetit dhe industrisë me të cilat instituti mund të kontribuojë, si atëherë, në "ringritje”.

Roli në rimëkëmbje

Është një rikuperim që duket shumë ndryshe. "Prandaj Mediobanca sot mund të luajë një rol lider në atë që gjithmonë ka qenë në gjendje të bëjë: bashkimin dhe blerjen, favorizimin e rirregullimeve dhe racionalizimet". Transaksionet që e kanë vënë në plan të parë kohët e fundit edhe me FCA-Psa dhe Intesa-Ubi. La Malfa konkludon: "Rigoroziteti dhe operacionet e korporatave: shpirtrat e Comit dhe Credit që Cuccia diti me mjeshtëri t’i "shkrijë"në institutin e themeluar më 10 prill 1946".

Corriere della Sera

Përktheu: Gazmira Sokoli