Na ishte njëherë LSI-ja!

Vitet e fundit, LSI-ja u kthye në një mit. Partia që qëndron gjithmonë në pushtet; partia që të siguron punë; partia që kushtëzon dy partitë e mëdha; partia që rritet dita ditës; partia e rinisë dhe e energjisë së pashteruar; partia që të mbaron punë, etj. Ky mit ra. E me sa duket zor se mund të ngrihet përsëri. Viti 2017 ishte viti i shkëlqimit por dhe i rënies së LSI-së. Të gjitha atributet e saj më të vyera nisën të shkërrmohen një e nga një që në muajt e parë të këtij viti, kur në vend që të vepronte me qetësi e dashuri në lidhje me koalicionin e zgjedhjeve të Qershorit hyri në ato zgjedhje e vetme, me një vetësiguri arrogante. LSI-ja e etiketuar prej vitesh si partia që mbron njerëzit e saj nuk bëri zë kur u shkarkuan turpshëm ministrat e saj. LSI-ja që krenohej se kishte lindur si opozitë tani kushtet opozitare i përballojnë vetëm pak njerëz të cilët pot resin dhjamin e akumuluar ndër tetë vite në qeveri, ndërsa të tjerët kanë përfunduar në rrugë pa punë e pa shans për punësim, ndryshe nga slogani zgjedhor “një shans për të gjithë.”

Rezultati i LSI në zgjedhjet e Qershorit mund të pranohet si optimal, por rrëzimi i mitit LSI nisi të zbehet në opozitë. Zonja Monika ka një qasje tjetër në drejtimin e partisë nga bashkshorti i saj Ilir Meta. Ajo po përdor të gjitha mekanizmat e lidershipit, por, fatkeqësisht për të, nuk po funksionojnë. Madje po përshpejtojnë rrëzimin e mëtejshëm të mitit të LSI. Ajo cfarë nuk po kupton znj. Kryemadhi është se të shumtët e simpatizantëve dhe votuesve të LSI u anëtarësuan apo mbështetën këtë parti vetëm prej Ilir Metës. Në Shqipëri, madje edhe në botë, qytetarët dhe fshatarët nuk votojnë për platforma politike, as për organizimin e brendshëm të parties, por për drejtuesit e tyre. Ilir Meta arriti të krijojë një profil të vecantë lideri, profil i cili konkuronte suksesshëm Edi Ramën e kapërcente lehtë Lulzim Bashën. Si socialistët ashtu edhe demokratët dëshironin të kishin edhe ata një lider si Ilir Meta, sepse ishte i vetmi figurë e rëndësishme politike që kishte lidhje të drejtëpërdrejtë me cdo anëtar të thjeshtë të partisë. Zgjedhja që Ilir Meta bëri si president i dha oksigjen Ramës dhe Bashës, dhe krijoi një hendek të pakapërcyeshëm për LSI-në si parti dhe Kryemadhin si kryetare e saj.

Pozicioni i femrave lider në politikë është më delikat se ai i meshkujve. Kjo ndodh në vendet më të zhvilluara të botës, ndaj në Shqipëri është shumëfish edhe më komplekse. Në historinë e politikës lideret femra, si Thacher, Merkel, apo Golda Meir, treguan një stil unik drejtimi, znj. Kryemadhi nuk ka asgjë të përbashkët me figurat e shquara femërore të historisë. Edhe Amerika e pati të vështirë të pranojë Hilary Clinton si presidenten e parë femër, e jo më në Shqipëri, ku cdo qytetar e ka të vështirë të pranojë një femër që kritikon bashkëshortin sic bën Monika ndaj Ilirit, të shprehet se ka ditë e netë pa e pare, etj. Cila është logjika politike pas këtij qëndrimi? Cila është logjika familjare pas këtij raporti? Shqiptarët janë patriakal në organizimin e shoqërisë, pavarësisht frymës moderne të emancipimit, ndaj e kanë më të lehtë të falin një qeveritar të korruptuar e një kryeministër që lejoi kanabizimin e vendit, sesa një grua që kritikon publikisht bashkëshortin, i cili nuk është një njeri i zakonshëm, por Presidenti i Republikës së Shqipërisë. Dhe znj. Kryemadhi dallon edhe në prezantim dhe në imazhin publik me lideret femra të historisë pasi asnjëra prej tyre nuk shkonte tek parukierja përpara cdo dalje televizive apo konference për shtyp, dhe asnjëra prej tyre nuk ka kryer akt histerie as në parlament e as në opozitë, e le më pak të gjuajë me cisme që kushtojnë sa shumë rroga e pensionesh shqiptarësh të thjeshtë.

Sot LSI-ja jo vetëm që nuk po e rrënon mazhorancën por pa dashur po e ndihmon atë. Përpara zgjedhjeve shqiptarët kishin alternativën e zgjedhjes midis Ramës, Bashës dhe Metës, sot znj. Kryemadhi nuk shihet si kryeministre e mundshme. Jo vetëm kaq, por protagonizmi i saj i tepruar dhe konkurenca me Bashën se kush është lideri i vërtetë i opozitës po favorizon edhe më shumë Ramën, i cili nëse do kishte përballë Metën apo Berishën në opozitë, me të gjitha skandalet që kanë mbuluar këtë mazhorancë, do ishte rrëzuar që në muajt e parë të mandatit të tij të dytë.

Me sa duket mëkatet e së kaluarës së LSI po i paguan sot. Në zgjedhjet e fundit vendore, të shtyrë nga arroganca, mungesa e vizionit dhe kapaciteteve njerëzore, LSI përfshiu në listën e këshillave bashkiake, njerëz anonim, klientë të krerëve të partive në qytete, familjarë të afërt e të largët, etj, të cilët kohët e fundit me lehtësinë më të madhe votuan pro PS për vendimet më të rëndësishme të këshillave bashkiake, si rasti i Tiranës dhe Durrësit. Edhe përfshirja e të rinjve në listat e deputetëve në zgjë edhjet parlamentare rezultoi një dështim. Të rinj pa experience pune, të pa dalë ende nga bankat e shkollës, jo vetëm që nuk kanë asgjë për të ofruar, asnjë ide ndërtuese dhe emancipuese por ofendojnë të rinjtë shqiptarë të cilët nuk gjejnë dot punë pas shumë vitesh studimi. Të rinjtë deputetë të LSI të cilët nënshkrimin e parë në bordero e kanë në Kuvendin e Shqipërisë, dhe puna e parë që shkruajnë në CV është “deputet” shërbejnë dhe shpenzojnë energjitë e tyre vetëm për të valëvitur flamujt e partisë. Gjithashtu, këta bashkë me të gjithë LRI-në guximin e tyre e tregojnë vetëm në rrjete sociale, pasi në komunitet nuk i njeh askush. Në Tiranë, LRI feston në lokale luksoze e nuk del të protestojë për lagjet përreth Tiranës të cilat jetojnë në kushte të mjerueshme e viktima të neglizhencës së pushtetit lokal dhe qendror. Në Durrës, asnjë i ri i LRI nuk ka ngritur zërin kundër masakrës urbane në qendër të qytetit, por për ironi, nga njëra anë promovojnë përgjegjësi sociale e nga ana tjetër mbulohen nga uji deri në gju sa herë Durrësi përbytet nga shirat. E njëjta situatë në Fier, Elbasan, Vlorë, etj. Por Mona i fal sepse e quajnë “Burrneshë” në facebook dhe instagram.

Mëkatet e LSI do shlyhen në zgjedhjet e ardhshme, kur me këta kalamajë e kolopucë do humbasë edhe bashkitë që ka në zgjedhjet vendore. Ish drejtorët e pashkollë, ish gjobëvënësit ndaj bisneseve të vogla e të mëdha në Elbasan, Tiranë, Durrës, Vlorë, Fier, në doganë, mjedis, port detar, AKU, etj, po fshehin gjurmët dhe e kanë mbyllur me aktivizimin partiak, madje dyshohet se kanë bashkëpunuar me PS që në zgjedhjet e qershorit. LSI-ja duket se është në rënie të lirë.                

Shqipëria ka histori të gjatë dikatoriale, ndaj edhe politika shqiptare ka natyrë diktuese, për këtë arsye sistemi dy partiak krijon natyrshëm vetëm diktatorë. Një parti e tretë, si LSI, është në fakt aseti më i vyer që ka politika shqiptare. Një parti e tretë zbut diktatin dhe moderon qeverisjen. Nëse menaxhohet mirë dhe drejtohet me vizion të qartë politik dhe opozitar, LSI mund të ngrihet përsëri e të faktorizohet në opinionin publik dhe ndërkombëtar. Nëse transformohet nga një cerdhe për militantë foshnja, me komponentë të lyer me parfum korrupsioni, me klane familjare e drejtues të pashkolluar, në një institucion profesional politik me vlerat e duhura, politikat e zhvillimit, dhe marketingun alla Fuga, viti 2018 nuk do jetë më viti i rrënimit të metejshëm të LSI, por ndoshta Rilindja më e vërtetë se sa ajo e Ramës. Shumë shpejt do mësojmë nëse në tavolina e biseda shqiptarësh do thuhet: “Na ishte një herë LSI-ja!” apo “Kujdes, se u rikthye LSI-ja!”