intelektualet

Kooptimi i Najda Çomos dhe Luljeta Bozdos në radhët e kandidateve për deputete të Partisë Socialiste është një operacion marketingu që nuk sjell ndonjë gjë të re për ata që ndjekin politikën. Kryeministri Rama e di shumë mirë teknikën e të bërit pis përmes një oferte bujare që marketohet në emër të Shqipërisë, duke neutralizuar përmes pretendimit për kontribute, kundërshti eventuale. Ose duke higjenizuar radhët me përfshirjen në lista të atyre që mund të quhen ekspertë apo intelektualë publikë.

Ka qenë një kohë në Itali, kur në prag të çdo takimi elektoral gëlonin apelet, shprehja e qëndrimeve firmosur nga lista të gjata shkrimtarësh, profesorësh të universitetit të çdo dege, gazetarëve, burrave dhe grave të kinemasë dhe televizionit që ftonin njerëzit të votonin për këtaq apo për atë(thujase përherë ç’është e vërteta për parti të së majtës). Sot ama mbretëron heshtja më e plotë. Duket se askush më nuk e ndjen se duhet të investojë emrin e vet në favor të ndonjë partie.

Në fillim të viteve ‘90 nisi të përdorej sintagma “intelektual i pavarur”. Shënonte persona që nuk bënin pjesë në parti politike, por militonin për interesin publik. Sa kishim dalë nga rendi totalitar, ndaj na dukej çudi të kishte njerëz që qëndronin mbi politikën. “Ç’janë këta të pavarurit?”, pyeti dikush Kolë Jakovën. “Ata që presin të varen”, qeshi plaku hokatar.

PROBLEME (INTELEKTUALE OSE INTELEKTUALËSH

Në fillim lajmi i mirë. Kush janë të parët në garën e artikulimit publik, kur problemet që shtrohen rrezikojnë të relativizojnë themelet e ngrehinës morale të shoqërisë shqiptare? Cilët janë personat e kalibruar tashmë për t’iu kushtuar vëmendje pa pushim çështjeve të orientimit seksual apo të modelit familjar? Klerikët fetarë? Jo! Nuk janë as Dom Gjergj Meta i dioqezës së Durrësit e as Skënder Bruçaj i komunitetit mysliman. Janë intelektualët e rinj klerikë! Por le t’i marrim gjërat me radhë.

“Ne kemi sot një klasë intelektuale që në pjesën më të madhe i ka humbur kordat e zërit. Heshtin shumë: nuk kanë dinjitet ndaj nuk indinjohen. Kjo është e tmerrshme dhe e pabesueshme: mungesa e revoltës.

Shumë mendojnë: ç’më duhet mua të ekspozohem? Ndoshta, një ditë do të kem nevojë për diçka, për një nder apo ndihmë nga ai që po kritikoj sot.

Sapo na u qetësuan veshët nga zhurma e mitomanëve të nëntorit, kur ja behu zhurma e mitomanëve të dhjetorit.

Qindra njerëz flasin e shkruajnë për ngjarjen që, në mbyllje të vitit 1990, ndau dy epokat: atë të monizmit dhe atë të pluralizmit, gati secili duke shtrembëruar çdo gjë, pa asnjë respekt për të vërtetën, pa asnjë respekt për historinë.

Ka një solidaritet intelektual që shfaqet për çështje të karakterit patriotik dhe që angazhon në tubime dhe kërkesa politike aktivistë të shoqërisë civile me ndjeshmëri të theksuara demokratike dhe kombëtariste.

Eduart Ndocaj, deputeti më i ri i Parlamentit shqiptar ka dhënë sot një intervistë për Ylli Rakipin në “Ora-News”. Ndocaj ka dhënë përgjigje të thjeshta dhe të sinqerta. Një ndër pyetjet e fundit ka qenë edhe situatën politike siç e sheh ai dhe për përvojën në Itali. Thotë Ndocaj: “Në politikën italiane ka nja 5 vjet që po merrem dhe bashkëpunoj me Forza Italia me partinë e Berlusconit.