Legjenda e Narajamës dhe versioni rilindas Beqaj-Veliaj

Balada e Narajamës (në japonisht Narayama bushiko) është një film i vitit 1983 me regji të Shohel Inamura, që vinte  në skenë librin e Shichiro Fukaravës, që pati frymëzuar dhe regjisorin Keisuke Kinoshita në vitin 1958 për filmin homonim.

Unë e pata shikuar në ato vite nga TV-Titogradi, kanali Uhf, që kapej me të famshmet “kanoçe”. Më pati bërë përshtypje dhe kujtoj shpesh për subjekti e rallë, lojën e aktorëve dhe regjinë. Por kurrë asnjëherë nuk pata menduar se ajo histori do të rilindte në Shqipërinë e shekullit të 21.

Filmi zhvillohet në një fshat të vogël në Japoninë e shekullit të XIX. Në atë fshat tejet të varfër, sipas traditës kur një person arrinte moshën 70 vjeç (shumë për atë kohë), duhej të udhëtonte drejt malit Narajama për të vdekur nga mosushqimi- uria. Fshati me ushqimet që siguronte mund të mbante një numër të vogël e të caktuar personash. Një i afërm e çon të moshuarën, duke e mbajtur në shpinë së bashku me pak ushqime në mal, por dhe u mundua ta ndihmonte.

Në atë kohë tollonesh filmi ishte jo vetëm mjaft emocionues por dhe ngacmues, por siç e thashë nuk e mendova se do ndodhte sot ky keq trajtim ndaj   atyre të moshës së tretë=65 vjeç e lartë, pensionistë ku së pakut 400000 janë në vështirësi të kuptueshme ekonomike. Në një kohë kur ministri i Shëndetësisë trumbeton shëndetësi falas për të gjithë, dhe ai “i mirëqenies” jep pensione sociale e premton jetë dinjitoze për të gjithë, të moshuarit mbi 65 vjeç nuk mund të bëjnë kontrollin mjekësor falas si ata të moshave 40-65 vjeç.

Edhe qytetarët e moshës së tretë duhet ta kenë këtë të drejtë dhe njohja e gjendjes së tyre mjekësore  ju siguro atyre trajtimin e duhur mjekësor dhe shtetit një trajtim të saktë pra dhe kursime e jetë më të mirë.

Ndjehem i indinjuar që këtij brezi i mohohet një e drejtë, sepse kanë punuar një jetë të tërë. Është turp e johumane për autorët e shpresoj që Qeveria ta korrigjojë këtë absurditet.

Keno Kotorri