A ka sakrificë që nuk e bëjnë prindërit për të arsimuar fëmijët e tyre?

Ai quhet Yu Xukang, është një dyzetvjeçar nga Kina jugore, është i divorcuar, ka një fëmijë ulok, dhe tabloidi britanik ‘Daily Mail’ e ka shpallur si babain e vitit. Nuk ka bërë gjëra heroike të tipit, “është hedhur në zjarr, apo ka dhuruar një shpretkë, apo … për të shpëtuar të birin”. Jo, ai ka bërë një gjest më të thjeshtë e më të pabujë, sidoqë më pas, pa e kërkuar, ai është gjendur në mes të bujës.

I biri i Yu Xukang-it, 12 vjeçar me një trup të imët (është vetëm 90 cm i gjatë), nuk është në gjendje të ecë. Por ai është i pasionuar pas shkollës, dhe shkolla më e afërt me fshatin e tyre, për dreq, është në një distancë prej 7 km. Për të shkuar atje nuk ka rrugë, ku mund të kalojnë ‘furgona’; ka vetëm rrugë pa rrugë. Dhe në këtë pikë të fabulës hyn në lojë babai i tij, i cili çohet çdo mëngjes në orën 5.00, përgatit sillën për vete e për të birin, vishet e mbathet, e vendos të birin në një kanistër, e ngjesh dhe e lidh këtë të fundit pas shpine (shihni foton), dhe … frymën e mban te shkolla. Pastaj bën rrugën e kthimit për t’u kthyer në punë, e pasi rropatet për orë të tëra që të nxjerrë bukën e gojës, në orën e duhur, niset për të marrë të birin, që është nxënësi më i mirë i shkollës. Shtatë kilometrat e fundit të ditës i bën sërish me të në shpinë. Janë gati 30 km në ditë, dhe sipas llogarive, Yu Xukang ka bërë deri më sot 1600 km. Por nuk i janë rëndur asnjë çikë. Jeton me ëndërrën që ta çojë djalin në universitet. “Do t’ia dal”, ia bën.

Ai quhet Yu Xukang, është një dyzetvjeçar nga Kina jugore, është i divorcuar, ka një fëmijë ulok, dhe tabloidi britanik ‘Daily Mail’ e ka shpallur si babain e vitit. Nuk ka bërë gjëra heroike të tipit, “është hedhur në zjarr, apo ka dhuruar një shpretkë, apo … për të shpëtuar të birin”. Jo, ai ka bërë një gjest më të thjeshtë e më të pabujë, sidoqë më pas, pa e kërkuar, ai është gjendur në mes të bujës.

I biri i Yu Xukang-it, 12 vjeçar me një trup të imët (është vetëm 90 cm i gjatë), nuk është në gjendje të ecë. Por ai është i pasionuar pas shkollës, dhe shkolla më e afërt me fshatin e tyre, për dreq, është në një distancë prej 7 km. Për të shkuar atje nuk ka rrugë, ku mund të kalojnë ‘furgona’; ka vetëm rrugë pa rrugë. Dhe në këtë pikë të fabulës hyn në lojë babai i tij, i cili çohet çdo mëngjes në orën 5.00, përgatit sillën për vete e për të birin, vishet e mbathet, e vendos të birin në një kanistër, e ngjesh dhe e lidh këtë të fundit pas shpine (shihni foton), dhe … frymën e mban te shkolla. Pastaj bën rrugën e kthimit për t’u kthyer në punë, e pasi rropatet për orë të tëra që të nxjerrë bukën e gojës, në orën e duhur, niset për të marrë të birin, që është nxënësi më i mirë i shkollës. Shtatë kilometrat e fundit të ditës i bën sërish me të në shpinë. Janë gati 30 km në ditë, dhe sipas llogarive, Yu Xukang ka bërë deri më sot 1600 km. Por nuk i janë rëndur asnjë çikë. Jeton me ëndërrën që ta çojë djalin në universitet. “Do t’ia dal”, ia bën.

Në perëndim, për arsye që merren me mend, mbeten të topitur e pa fjalë përballë ngjarjesh të tilla. Por ne shqiptarëve nuk na bën ndonjë përshtypje kushedi se çfarë. Nuk di a mund të gjendet këtyre anëve një baba i tillë i devotshëm (ka ende disa mijra fëmijë, të cilëve u duhet të bëjnë disa kilometra në ditë për të shkuar në shkollë), por di që sakrificat e prindërve në emër të arsimit të fëmijëve të tyre janë ‘një zë’ i njohur në preventivin e jetës së çdo shqiptari.

Duhet thënë se këto sakrifica nuk janë një gjë e këtyrë e ditëve. Jo, janë të qëmotshme. Dhe nuk është se e dimë vetëm ne. E kanë vënë re pa asnjë mundim dhe të tjerët. Në më shumë se një rast, udhëtarë e vëzhgues të huaj të fillimshekullit të kaluar (e nuk është fjala veç për njerëz si Edith Durham-i, të marrosur pas sojit tonë) nuk kanë mundur të mos vënë re në këtë botë tejet primitive një gjë që i ka kapur në befasi: dëshirën e shqiptarëve për t’u dhënë arsim fëmijëve të tyre. Sa për ilustrim, në një libër mbi Shqipërinë që e kam momentalisht nëpër duar, autori francez Albert Mousset, historian e diplomat që ka vizituar Shqipërinë e viteve ‘920, i mësuar me sa duket me shqiptarët që nuk i kanë qejf rregullat, ligjet, taksat, shtetin, qytetërimin, etj, bën i çuditur vëzhgimin: “Ligji për arsimin e detyrueshëm për fëmijët deri në moshën 13 vjeç [i miratuar nga parlamenti shqiptar i atyre viteve] ka pasur kundërshtimet më të pakta në Shqipëri”.

Ka dhe rrethana më domethënëse që demonstrojnë dëshirën e shqiptarëve për të arsimuar fëmijët e tyre. Dhe një rrethanë është dhe kjo ‘modernja’. Janë të panumërt shqiptarët që vijojnë të bëjnë me pahir emigrantin, dhe kur i pyet se “pse dreqin kanë zgjedhur të vuajnë, e ta çojnë dëm jetën, në dhé të huaj, larg njerëzve të tyre të dashur”, të japin një përgjigje standarde: “Po e bëj për fëmijët; dua që të marrin një shkollë e një edukatë të mirë”.

Afërmendsh, ky është një lloj heroizmi, gjithashtu. Nuk ka lidhje me gjestin e fortë të Yu Xukang-ut, por është një nga ato sakrifica që në perëndim kanë harruar, apo refuzojnë, t’i bëjnë për fëmijët. Refuzojnë t’i bëjnë, ngaqë nuk u duhet t’i bëjnë. E kështu, nuk u mbetet gjë tjetër, veçse të mrekullohen nga gjesti i i Yu Xukang-it.

Fotot të gjitha mund t'i shihni ne linkun http://www.dailymail.co.uk/news/article-2577520/The-devoted-...

Dita