Lajme?

Eshtë ora ime e peferuar. Ora kur gjithë njerëzia mblidhet përpara kutisë së vogël (dikur  e tillë se tani është pothuaj sa gjysma e murit) dhe dëgjon e shikon se çfarë ka ndodhur sot në këtë  vendin tonë po sa një kutizë (ky ka ngelur kaq që në 1913; disa zëra të liq thonë që edhe mund të jetë tkurrur pakëz). Me buzëqeshje shikoj sesi folësi i lajmeve,  i veshur me një kostum të zi që i rri pas trupit, hap gojën dhe nis të flasë. Unë pothuajse e di përmendësh sesi do të jenë lajmet edhe sot. Ai do të fillojë lajmin e parë për kryeministrin, domosdo. Në rastin më të mirë do të jetë një status ( jo ai i BE-së, atë ende s’e kemi bërë tonin) që ky i fundit ka shkruar në facebook. Lajmi i dytë do të vijojë me një status të një ish-kryeministri, ku i kthen përgjigje të parit. Në këtë lajmin e dytë do ketë disa nota ironie më të theksuara, dhe gazetari sikur e lexon më me qejf. Lajmi i tretë është disi më neutral, për një takim që kryetari i parlamentit ka bërë me të rinjtë e Universitetit  X2 për disa çështje të  etikës (po ky a nuk ishte ai që….shhhhhh). Mbyllet kapitulli i politikës së këtij vendi ku dhe sot mësova një HIÇ të madh nga lajmet. Nuk e di pse gjithnjë më gënjen mendja  që kësaj here do të mësoj edhe gjëra pa vlerë nga lajmet. Të mësoj përshembull se për sa nga ato premtimet që na kanë dhënë gjatë fushatave partitë politike, po punohet ose janë plotësuar.  A po pastrohet ajri në Tiranë apo më keq? A do jetë në rregull nesër transporti urban, apo trafik si gjithmonë? Këto gjërat e “vogla” politike do më interesonin më shumë se disa statuse facebook-u (unë nuk kam as facebook, mbrapa bote unë!). 

Fillojmë me lajmet e një tjetër lloji, kronika, që mua më duket se po shoh një film të Hitchcock-ut.  Lajmi është për një aksident automobilistik, por si gjithmonë përshkruar me detaje që vetëm gazetarët tanë dinë t’i gjejnë. Unë ua qaj hallin gazetarëve tanë të kronikës së zezë(emri duhet riparë: kronika dramë, aksion, thriller?), sepse ata janë më të zënët me punë. Ka një lajm çdo ditë, dy, tre. Gjithkush prej tyre mund të kishte shkruar libra pa fund, me histori vrasjesh e therjesh, dhe këtë e kuptoj nga mënyra sesi i shkruajnë edhe lajmet. Raportimi nuk është etik, objektiv, por atij gjithmonë i shtohet një tis tmerri, ku gazetarët nuk harrojnë të përshkruajnë sesi i ndjeri (një në rastin tonë, sepse ndodh shpesh të jenë edhe më shumë) në momentin e fundit kishte përshpëritur diçka, sesi kishte kthyer kokën majtas, se cili ishte mesazhi i fundit në facebook a telefon, sesi familja e vet e mori lajmin nga media (dhe kjo na thotë diçka me vlerë ). Shpesh harrojnë të përmendin ato që duhet, emrin, që është pothuajse gjithmonë një inicial (kjo, jo për arsye etike, por sepse nuk e kanë gjetur dot), shkakun e aksidentit që është pothuajse gjithmonë i njëjti (dyshja famëkeqe shpejtësi-alkool). Mendoj po pse e japin lajmin me kaq ngut, çfarë gëzimi kanë të thonë se dikush ka humbur jetën? Nuk presin dot dhe pak, të verifikojnë, të kontrrollojnë?  Jo, se ndryshe e japin më parë stacionet e tjera me titra, bela! (Edhe pyetjet, edhe përgjigjet i bëj po unë me veten time, kurse këtë “bela”, e them se më kujton gjyshen).

Largohen dhe sekondat e fundit të lajmit të kronikës, ku gjithmonë është pamja e një njeriu të shtrirë përtokë dhe disa policë që flasin me radio -marrëse përreth tij. Unë kapërdihem, mendoj iku tmerri edhe për sot. Lajmi i radhës është nje lajm social. Sa mire, them me vete, se këta janë të rrallë. Zhgënjehem shpejt, sepse pjesa sociale e lajmit është vetëm termi “një takim për fëmijët në nevojë”. Gjithë pjesa tjetër tregon sesi një politikan i njohur, shkon në takim, iu buzëqesh fëmijëve, sigurohet që të jetë përpara kamerave duke përqafuar njërin prej tyre dhe kur merr miratimin e reporterit  se e kapi pamjen që duhet, del po aty, në mes të sallës, në një konferencë për shtyp. Nuk shmang dot të shoh, sesi edhe fëmijët pas tij zihen kush të dalë më shumë në kamera. Fëmijët për të cilët nuk mora vesh asgjë, as cilët janë, as pse janë aty ku janë, as…asgjë. Pashë vetëm këtë politikanin që po hap gojën e flet, por që unë s’i dëgjoj dot asnjë fjalë, sepse s’më lënë ata fëmijët mbrapa, gjithmonë mbrapa.

Vijmë tek lajmet nga bota. Kjo pjesa është qejf, sepse këtu presim gjithmonë të konfirmojmë atë që mendojmë se dimë për vendin tonë: Me keq se tek ne nuk ka! Lajmi fillon me një luftë që duket se po plas diku në veri- lindje të kontinentit tonë. Paska edhe më keq? Çfarë zhgënjimi! Nuk le dot pa vëzhguar sesi kur flitet për shtetin që po sulmon, pamjet janë shumë të bukura, një varkë në një lum të madh (Moska?) e duket më tepër sikur lajmi është për një ftesë turistike, ndoshta gazetari ka marrë pamjet e gabuara  nga interneti. Pastaj del për të dhënë një deklaratë sekretari amerikan i shtetit.  Pamja që kanë gjetur është nga një foltore e cila mban datën Paris, 2004! M’u bë mendja lëmsh, nga lufta në Moskën me varka(!!!), pastaj në Amerikë e në fund në Parisin e para dhjetë vjetëve…  

Ndërkohë që kam menduar të gjitha këto më sipër në një fraksion minuti,(sepse lajmet në të vërtetë sapo filluan) dëgjoj folësin të thotë: “Të nderuar teleshikues. Na vjen keq t’ju njoftojmë se për sot edicioni i lajmeve është anulluar. Gazetarët tanë në terren dhe në rrethe, nuk gjetën asnjë lajm interesant për të transmetuar ditën e sotme. Shpresoj që të rikthehemi sërish nesër, nëse arrijmë të gjejmë diçka me vlerë për t’ju informuar”. I paskam rënë në qafë me mendimet e mia të mbrapshta, këta janë profesionistë, nëse nuk ka informacione me vlerë për t’u transmetuar, nuk do të na stresonin kot, vetëm sepse duhet të mbushin një edicion lajmesh.  E ndërsa bëhem gati të fik televizorin në një gjendje pothuajse të lumtur, dëgjoj folësin  që në të vërtetë, ka filluar lajmet dhe përmend fjalët status, kryeministër, përgjigje, facebook.

E fik televizorin sepse këto lajmet sapo i pashë, në fakt i shoh çdo ditë, njësoj, asgjë nuk ndryshon!