Biçim diplomatët e Tiranës

Në Wikipedia, termi Diplomaci përkufizohet kështu:

Arti dhe praktika e drejtimit të negociatave mes përfaqësuesve të shteteve. I referohet zakonisht diplomacisë ndërkombëtare, drejtimit të marrëdhënieve ndërkombëtare përmes përballjes së diplomatëve profesionistë

Në Enciklopedinë Britanike i njëjti term gjen këtë shtjellim:

Metodë e vendosur për të ndikuar vendimet dhe sjelljen e qeverive të huaja dhe popujve përmes dialogut, negociatave dhe mjeteve të tjera që nuk përdorin dhunën apo luftën. Praktikat diplomatike moderne janë një prodhim i sistemit shtetëror europian post-Rilindje

Në këtë zë, EB shton se në shekullin e 20-të këto praktika njohën edhe elementë të tjerë si përfshirje në samite, konferenca, diplomacinë parlamentare dhe diplomacinë jozyrtare. Siç shihet asgjëkund nuk rezulton që Diplomacia të konsistojë në marrjen e atributeve të tjerë përtej dialogut me shtetin përkatës.

Në Shqipëri selitë diplomatike e shkelin këtë përkufizim që është abëcëja e punës. Dalin me deklarata, apelojnë për mënyrën sesi duhet bërë diçka e si një gjë tjetër, paralajmërojnë, predikojnë, shantazhojnë opozitën, e ca më keq këshillojnë mbarë popullin. Është një rol që kërkon një emër tjetër. Zotërinjtë apo zonjat që janë kaq të etur për këtë lloj pushteti, kanë abuzuar kaq shumë saqë është e udhës të pajisen me etiketën përkatëse që edhe ne Poshtë të mos i ngatërrojmë për diplomatë.

Sugjerimi ynë është tepër dashamirës. Shqipja ka pranuar me bujari në gjirin e vet fjalën me origjinë orientale: Biçim. Çfarë është biçimi? Ja një përkufizim:

Është pak dhe në fazë embrionale ky lloj përkufizimi dhe zotërinjtë diplomatë - të dalë nga binarët përkufizues - duhet të na mirëkuptojnë. Dikush i ka quajtur guvernatorë të pashpallur, por është e qartë se ata në fund të ditës nuk e kanë atë fuqi që pretendojnë.

Ata janë në rastin më të mirë disa qylaxhinj që shijojnë këtë vend me paratë e taksapaguesve europianë dhe amerikanë dhe që ia kalojnë për bukuri në ahengun e politikës shqiptare që i kënaq me lloj e soj peshqeshesh. E ku fjala e tyre lihet të kalojë si direktivë. Çdo njeri ka iluzionet e veta, madje është bukur të kesh iluzione. Por çështja është se qyli edhe mbaron dikur dhe buzëqeshjet pa doganë të këtyre këmbëngjiturve të sjellshëm –metaforikisht - sa më s’ka nuk hahen më fare. Do të na mësonin shumë më tepër nëse do t’i përmbaheshin punës së tyre.