Në bishtin e avionit

81 vjet më parë, fl akët përpinë ndërtesën e parlamentit gjerman, Rajhshtagut. Policia gjeti gjysmë lakuriq në ndërtesën gjigande,një holandez të quajtur Marinus Van Der Lube. Personi në fjalë ishte thuajse i verbër për shkak të një aksidenti të pësuar në punë. Por ishte komunist dhe hebre. Çuditërisht përputhur në një, gjithçka Hitleri përpiqej t’u mbushte mendjen gjermanëve se e keqja e tyre ishin komunistët, hebrenjtë dhe të huajt. Menjëherë propaganda filloi punën për krijimin e histerisë kolektive. Si rezultat, Hitleri mori nga Hindenburgu dekretet e gjendjes së jashtëzakonshme. Brenda natës u arrestuan deputetët e majtë dhe u izoluan forcat kundërshtare të nazistëve. Kombi më i kulturuar i Evropës ra në thonjtë e një sharlatani. 
Por si kishte mundësi që fati u tregua kaq dorëlëshuar me Hitlerin? Në fakt, nuk ishte fat. Nga deponimet e gjyqit të Nurembergut, rezultoi se zjarrvënia ishte punë e një grupi nazistësh të futur në ndërtesë nga galeria që lidhte banesën e Gëringut, në atë kohë kryetar i parlamentit, me ndërtesën e Rajhshtagut. Ende është e vështirë të besohet që Gjermania qeverisej nga ordinerë, të aftë për vepra të tilla? Por ndodh. Kush është kurioz, mund të lexojë “Ngritja dhe rënia e Rrajhut të III-të”, të Uilliam Shirer, gazetar amerikan i CBS në Berlin në ato mote, përkthyer nga Pjetër Arbnori dhe botuar nga “Onufri”. 
Nuk është çudi që historia përsëritet. Këtë radhë në teatrin shqiptar, por me skenar më banal, të papunë që nuk mendojnë të rregullojnë botën por veten, që nuk djegin Rajhshtagun, por rrezikojnë të thyejnë kokën ranishteve të Shqipërisë. Që Riformatoja dhe Sajmiri nga Fushë-Kruja janë njëri më i lehtë se tjetri, kjo nuk do shumë mund për t’u kuptuar. Ashtu siç nuk do shumë mund të kuptohet se pa Riformaton e ngecur në rërë, Berisha do të bëhej gazi i botës. I duhej një Van Der Lube. Pse jo, dy. Që të dy trupeshkët mund të jenë tërhequr në valle nga segmente të lidhur me ish-shefin e qeverisë. Kjo është një pistë që ashtu si çdo sipërmarrje okulte, është vështirë të vërtetohet, por nuk do shumë mund të realizohet. Berisha i ka të gjitha: lidhjet, njerëzit, paratë, për të finalizuar një skemë të tillë. Mjafton të mos kesh skrupuj. Dhe Berisha ka treguar se nuk ka. 23 vjet bashkëudhëtim më të, na kanë dhënë 2 Prillin, ‘97-ën, Gërdecin, 21 Janarin. 
Vorbulla që nisi si shaka, po kthehet në thithëse. Ka një muaj që media (rast feste ky për sharlatanët dhe gjobëvënësit), shoqëria, politika serioze merret me teoritë e fluturimit që hedh çdo të enjte Berisha, që për ironi tonën nuk ka as patentë makine. Akuza për trafik me avionët Jet që uleshin në Gjadër është pasuruar dhe së fundmi kemi të renë kur thotë se radarët e NATO-s nuk shohin nën 3 mijë metra. Atëherë, ose ne jemi çmendur që merremi me një njeri të tillë, ose Aleanca e Atlantikut bën mirë të mbyllë dyert e të lirojë godinat, pasi shpenzon paratë kot; se MIG-ët e Vladimir Putinit mund të hyjnë e dalin në hapësirën evropiane, si në mall pa zot. Rrokullisja e kaçatorit të Riformatos në Divjakë, në vend se të ishte dëshmi që uljet e ngritjet e avionëve nuk mund të bëhen vend e pa vend; se nëse do të ishte kaq e kollajtë, atëherë nuk ka pse ekzistojnë pistat e avionëve apo aerodromet, kullat e kontrollit apo radarët; në të kundërt, shërbeu si benzinë në zjarrin e çakërdisur opozitar dhe tulatjen e njerëzve me mend në kokë. 
Një avion i lehtë mund t’i shpëtojë mbulimit të radarëve ushtarakë dhe civilë për një kohë të shkurtër. Me pak fat mund të ulet në pistë rastësore dhe rishtas me shumë fat mund të ngrihet. Por për këtë duhet të jetë një pilot i aftë, që njeh rrjetat e mbulimit ajror, pistat e mundshme të uljes dhe t’i gjejë me sy të lirë ato. Kush ka dy gramë kulturë historike di se nga gabimet që bëjnë rëndom pilotët, është mosgjetja e destinacionit. Zbarkimet në Afrikë, Sicili, Normandi të anglo-amerikanëve gjatë Luftës së Dytë botërore, e më tej Lufta e Kosovës dhe Irakut janë shoqëruar me gabime në arritjen e pikave të zbarkimit dhe goditjes. Dhe bëhet fjalë për pilotë ushtarakë të supertrajnuar, që orientohen nga satelitë dhe radarë në tokë dhe në bord. E megjithatë, një avion i çakërdisur mund t’ia dalë një herë, mbase dhe dy e tri. Por kjo nuk provon që ushtria dhe qeveria janë të mpleksur në afera të tilla. 
Shqipëria prodhon dhe është rrugë kalimi e drogës. Por linjat e prodhimit dhe trafikimit duan vite të ndërtohen. Mungesa e besimit të policive fqinje me atë shqiptare, nuk është faji i drejtuesve të sotëm, por i atyre që ikën. Sasitë që trafikohen, njerëzit që përpiqen nga toka, deti, apo ajri; me mushka, makina, këmbë apo not, të transportojnë drogat janë dështimi i 23 vjetëve tranzicion. Shkatërrimi i arsimit, degjenerimi i stofit social, lufta e vakët kundër trafikut apo prodhimit ka sjellë rritjen e një brezi, të cilit e ke vështirë t’i shpjegosh pse nuk duhet të merret me këtë punë, ndërkohë që kush merret, gjezdis me fuoristrada, banon në vila dhe të gjitha këto, me mundim dhe rrezik minimal. Dhe për këtë gjendje është fajtori kryesor Sali Berisha. Jo vetëm se qeverisi 3/5 e tranzicionit, por se toleroi dhe mbrojti trafiqet, mbolli frymën e kulturës antishtetit. 
Berisha është e shkuara. Këtë e kanë kuptuar të gjithë, përfshirë rishtarët tek SHQUP-i. Opozita mund të bërtasë nga mëngjesi e deri në darkë për implikimin e qeverisë në drogë, por kjo nuk ka pikë vlere. Pasi që kjo qeveri të bjerë, duhet krahas shqiptarëve, t’u mbushë mendjen dhe aleatëve. Dhe asnjëra palë nuk duket se i mjaftojnë sokëllimat e Berishës, por faktet. Një kaçator i ngulur në rërë, dy të vonuar mendërisht që nuk dinë nga erdhën e ku do shkonin, ca megafonë partie që përsërisin logoretë e Berishës me zalinë e gjinkallës në vapën e korrikut, nuk janë fakte. Bastin maxhoranca e ka me të ardhmen, duke filluar sulmi frontal ndaj prodhimit dhe trafikut të drogës. 
Njëzet vjet përpara, Indro Montanelli, babai i gazetarisë moderne italiane, shkruante për Berluskonin, binjaku i rafinuar apenin i ballkanikut rozo Berisha. Tregonte njeriun e paskrupullt, gënjeshtar, intrigant e vanitoz, nga i cili Italia lëngoi çerek shekulli. Ne dhjetëvjetorin e vdekjes së tij, u botua “Ja u pata thënë”, përmbledhja postmortum e artikujve pikant të Montanellit, si pendesë e shoqërisë italiane që nuk e kishte dëgjuar. “Por, ajme, tashmë gjithçka mund të ndodhte, ka ndodhur”, shkruan në parathënien e tij Massimo Fini. Po ne do të vazhdojmë të mos kemi respekt për veten dhe vazhdojmë e merremi me Berishën, duke lënë peng në debate me një njeri të së shkuarës, të ardhmen tonë?

"Gazeta Shqiptare"