Dhjerës folèsh aspak rebelë!

Përgjithësisht fuqia e një reforme matet me aftësinë e saj për të kapërcyer rezistencën që i kundërvihet. Në këtë kuptim, forca e draft-reformës për arsimin e lartë në Shqipëri i bie të matet me rezistencën që po i bëhet asaj nga një grup pedagogësh të universitetit shtetëror, të cilët, pavarësisht botëkuptimeve të ndryshme (të kundërta) ideologjike, i bashkon eksperienca akademike që kanë patur nëpër universitetet private të Shqipërisë. Në këtë pikë, reforma shoqërohet me një krrak  të fortë që e ndan komunitetin akademik qartazi në grupime të kundërvëna armiqësisht njëra-tjetrës. Është një nga ato kërcitje çliruese që i bëjnë mirë shoqërisë, sepse jo vetëm e shfryjnë energjinë negative të akumuluar ndër vite, por edhe i shpupurisin shpirtrat tinzarë dhe u japin zë mendjeve të heshtura e të fjetura, mendjeve, të cilat në fakt, s’e dinim se ekzistonin. Fakti që draft-reforma u ka trazuar leshrat njëlloj, si të rinjve akademikë me nuhatje të fortë komuniste, ashtu edhe mesoburrave me prirje të shpallura neoliberale, është njëkohësisht sfidë për draft-reformën dhe indikator premtues për ndryshim me themel të sistemit arsimor.

Po ashtu, reformat kanë fizionominë e saj, të cilën e përcakton prirja e tyre për të prodhuar histori margjinale teksa rreket të përmbushë objektivin kryesor të riformatimit të sistemit. Dhe një nga historitë më pikante margjinale, të paktën deri tani, që ka prodhuar draft-reforma për Arsimin e Lartë në Shqipëri është edhe reduktimi i debatit publik rreth saj në një debat midis dy kampesh armiqësore: kampi i (disa) pedagogëve të universitetit shtetëror dhe atyre të universiteteve private. Duke qenë se komisioni drejtues e hartues i draft-reformës, në përbërjen e tij dërrmuese ka pedagogë të universitetit shtetëror, arsyeja ta donte që duhej të ishin këto të fundit qendra e kritikave për formën dhe përmbajtjen e draftit. Por jo! Sulmet u drejtuan fillimisht kundër universiteteve private, por më vonë kur kritikët u kujtuan se disa prej tyre vazhdonin të paguheshin nga mësimdhënia në këto universitete, ato kthyen në tabelë qitjeje të sulmeve të tyre ekskluzivisht Universitetin Europian të Tiranës. Dhe këtu historia margjinale që prodhon kjo draft-reformë transformohet në një histori tipike dhjerësish folèsh, prej nga janë larguar (me apo pa dëshirën e tyre) pa mundur asnjëherë të jenë rebelë! Kundërshtarët më fanatikë të draft-reformës (lexo: të Universitetit Europian të Tiranës) i kemi patur këtu, mes nesh, kanë punuar me ne, kanë heshtur në mënyrë shembullore në çdo mbledhje, kanë marrë rrogën me ngazëllimin e atij/asaj që e di se po merr një rrogë, e cila do t’i kryejë shumë punë. Shkurt: kanë qenë mes nesh, kanë punuar pa e vrarë fort mendjen për parregullsitë apo shkeljet e konstatuara aty-këtu. Pa patur asnjëherë mirëkuptimin për vështirësitë e një sistemi në rritje në një kontekst tejet kompleks, ata zgjodhën të rrinë nën sipërfaqe, për aq kohë sa rroga e lavdërueshme i mbante mbi sipërfaqe. Thjesht kanë qenë aty pra, pa u ndjerë. Qenie pa ekzistencë, të padukshme asokohe kur ishin prezente, dhe tani, të dukshme e të zhurmshme kur janë zhdukur e s’i sheh kush më. Qenie që ekzistencën e lidhin pazgjidhshmërisht me sigurinë. Kanë punuar këtu e ndërkohë kanë aspiruar në heshtje atë vendin e sigurt atje, atë skutën e rehatshme të “shtetërorit”, atë terrenin e sigurtë, nga ku nuk të largon dot askush, as po të bësh gjëmën e as po të mos bësh asgjë. Tek draft-reforma ata shohin momentin ideal për të filluar spërkatjen me feçet e tyre akademike institucionin ku kanë punuar më parë, institucionin ku nuk kanë tentuar të bëjnë as kritikën më të vogël për mënyrën e funksionimit të gjërave. Në publik vetja u duket se janë “whistleblowers” që paralajmërojnë shoqërinë për rrezikun që u kanoset. Por këta të rinj që në vend të “bilbilit” u fryjnë mikrofonave nëpër sheshe publike, janë thjesht dhjerës folèsh, të cilët diarrenë e tyre kritike e kanë mbajtur gjatë, derisa kanë gjetur banjon e duhur publike, nga ku luajnë lojën e dikurshme të fëmijërisë “kush e hedh më larg”.

Mapo