skerdilajd zaimi

Prej javësh tashmë ne dëgjojmë të gjithë, kryeministrin e këtij vendi të flasë përdië për dy gjëra: më votoni mua dhe PS-në më 11 maj sepse hyjmë në BE. Dhe se Sali Berisha është një buf kënete.

Secili brez duket të ketë një kujtesë origjinale apo të personalizuar për sheshin “Skënderbej”. Në vitet ’90 sheshi u bë shembull i atij përsheshi social që ishte Shqipëria. Kaosi dhe zhurma që sundonin aty, me kioskat vërdallë dhe pisllëkun karakteristik e kishin bëë të ngjante me një pusetë qendrore për Shqipërinë. E cila nuk thithte gjë, por mbante lart.

Në një shkrim publikuar sot, Kristaq Xharo, profesor në Universitetin Europian – shkruan për atë që e quan “Ringritje të Simboleve Kombëtare”. Në këtë shkrim Xharo e prezanton veten edhe si “skënderbegas”. Mes të tjerave Xharo shkruan për nevojën e fuqizimit të ushtrisë shqiptare për të cilën sugjeron se kalon nga  rimarrja e traditës së shkollës “Skënderbej” që ka datë themelimi 28 marsin.

Një takim i kryeministrit në detyrë, Edi Rama, me kandidatë të Partisë Socialiste në Qarkun Vlorë, ofron një shembull të mirë për të kuptuar distancën përherë e më të madhe mes pushtetit dhe një pjese të qytetarëve. Në raportimin e bërë me këtë rast, Agjencia Telegrafike Shqiptare veçon p.sh këto komente të z. Rama:

Aleksandër Vucic ka nisur të tregojë fytyrën e vërtetë të pushtetit në Serbi. Të hënën në mbrëmje mediat raportuan se policia sulmoi studentë që bllokuan këshillin bashkiak të Novi Sadit. Të njëjtat media raportuan se gjatë incidentit studentët këndonin ndër të tjera edhe:

Shkoni në Kosovë!

Kush mund të flasë më me ndonjë farë kompetence se çfarë përfaqëson arkitektura e Tiranës sot! Cilit plan, arkitektonik dhe zhvillimor i referohet dhe zbaton? Çfarë aspekti funksional adreson, çfarë modeli zhvillimi, e kështu me radhë.

Në një kronikë për “radhët e gjata për pensionet” mund të shihet për të kushedisa të miliontën herë ankesa e pensionistëve në Shqipëri se mezi shtyjnë muajin. Se janë në prag të vdekjes nga uria apo mungesat dhe se qeveria nuk mendon. 

Ankesa e pensionistëve është një konstante e tranzicionit tonë, apo edhe shoqërisë. Një herë motit thoshin se “këta të rinjtë nuk duan të dinë”. Prej 34 vjetësh “qeveria nuk do të dijë” dhe “mirë që kemi fëmijët”.

Nicos Economopoulos është një fotograf i rëndësishëm për shqiptarët e Shqipërisë. Ose do të duhet të ishte së paku. Rëndësia e punës së tij në lidhje me ne, nuk qëndron te ndonjë foto ikonike si të tillë – edhe pse Njeriu që rend në shi, po titullojmë kështu mund të afrohet diçka – por te fakti se ai ka kapur një moment kyç në historinë tonë. Dhe ka realizuar përmes imazheve, njerëzve, fytyrave, gjesteve, gjuhës së shprehive një radiografi të psikologjisë sonë. Që nuk gjen ndoshta të dytë.