Blloku Shkenca

Dy ekipe fizikanësh në Large Hadron Collider në Qendrën Europiane për Kërkime Bërthamore kanë deklaruar të martën se kanë gjurmuar një tjetër grimcë themelore në natyrë. Zbulimi mbetet ende në kuadër të deklarimeve të tyre, por grimca mendohet të jetë një version i grimcës Higgs, por me masë më të madhe.  Ky është njëri version, kurse versioni tjetër është se ekipet e fizikanëve mund të kenë gjurmuar të ashtuquajturin transportues të gravitetit, zbulimi i të cilit mund të sjellë implikime për ekzistencën e dimensioneve të tjera të hapësirë-kohës.

Rreth 1000km poshtë sipërfaqes së Tokës diçka e çuditshme po ndodh. Mbi mantelin e Tokës, mes kores dhe anës së jashtme të bërthamës duket se ka një kufi. Pllaka të litosferës, që është shtresa shkëmbore menjëherë poshtë sipërfaqes, po tërhiqen në thellësi deri në kufirin e sipërpërmendur. Gjithashtu ndërsa shkëmbinjtë e nxehtë shtyhen lart deri në shtresën e poshtme të mantelit, ai devijohet përqark të njëjtës thellësi. Kjo dukuri ka çuditur shkencëtarët dhe dy ekipe janë vënë në kërkim për të kuptuar se çfarë po ndodh.

Vrimat e zeza kanë një kufi dhe ky mund të sillet për ilustrim në përmasën e 50 miliardë diejve. Shumica e galaktikave kanë vrima të zeza në qendër të tyre, përqark të cilave ka një disk gazi që orbiton. Humbja e energjisë e çon gazin drejt vrimës së zezë, duke e ushqyer atë. Këto disqe mendohet se janë të paqëndrueshëm dhe teorikisht besohet se një vrimë e zezë mund të rritet aq shumë sa të mund të “gëlltisë” diskun dhe ta shkatërrojë atë. Masa për të arritur një gjë të tillë është e jashtëzakonshme dhe deri më sot mendohej se një vrimë e zezë nuk e arrin dot këtë pikë.

El Niño është një dukuri meteorologjike me burim temperaturat e sipërfaqes së oqeanit Paqësor. Ai quhet edhe si Oshilacioni Jugor dhe konsiston në një rrymë uji të ngrohtë që zhvillohet në Paqësorin jugor dhe lindor. Lëvizja e madhe që krijon kjo rrymë drejt Amerikave shoqërohet me zhvillime meteorologjike të forta që kanë pasoja të mëdha. Për ilustrim, El Niño i vitit 1997-98 provokoi 20 mijë të vdekur dhe 97 miliardë dollarë dëme si pasojë e përmbytjeve, thatësirave, zjarreve, cikloneve dhe rrëshqitjeve të dheut aneambanë botës.

Tardigrades, kështu quhet jovertebrori ujor që konsiderohet si gjallesa më e fortë dhe rezistente në Tokë. Të njohur ndryshe edhe si arinj të ujit, këto krijesa të vogla i rezistojnë temperaturave shumë të ulëta, periudhave të gjata të thatësirës, dozave të larta të radioaktivitetit dhe janë gjallesat e vetme(kafshët) të njohura deri më sot që t’i kenë mbijetuar edhe vakuumit hapësinor. Ku konsiston kjo aftësi “mbinatyrore” e mbijetesës? Sipas një studimi, Tardigrades kanë një sasi shumë të madhe – 17.5% të përbërë nga ADN e huaj.

NASA ka dalë me një qëndrim të vetin rreth “anomalisë” së vërejtur në vëzhgimin e yllit KIC 8462852, 1481 vjet dritë larg nga Toka. Vëzhguesit vunë re pulsime të parregullta, joperiodike, rreth këtij ylli, duke i hapur rrugë hipotezës së një megastrukture të ndërtuar nga një qytetërim alien. Diskutimet e shumta erdhën pasi sipas disa shkencëtarëve asgjë natyrale nuk i jep shpjegim shterues faktit se drita përthyhet në mënyrë kaq jo të rregullt.

Në Svalbard të Norvegjisë është zbuluar së fundmi një pyll i fosilizuar që ka karakteristikat e një pylli tropikal. Pemët e zbuluara janë diçka mes një plame dhe fiereve dhe shkencëtarët mendojnë se ato ishinë pjesë një pylli të madh tropikal në këtë zonë. Gjatë epokës Devoniane, Svalbardi, që tani është në veriun e ftohtë mendohet të ketë qenë afër ekuatorit. Pylli u përmbyll nga llumi i ujërave dhe tabanit të një liqeni aty afër që mundësoi edhe fosilizimin. Sipas dr. Chriss Berry, zhdukja e këtij pylli provokoi një ndryshim dramatik klimaterik në atmosferën e Tokës.

Shkencëtarët kanë fotografuar për herë të parë krijimin e planeteve që orbitojnë rreth një ylli. Fotografia është marrë në një eksoplanet që orbiton rreth yllit të quajtur LKCa 15 e që ndodhet 450 vjet dritë larg Tokës.