Blloku Billboard

Shqipëria mund të jetë ndoshta i vetmi vend që përkujton si ditë lirie, momentin e një eksodi. Eksodet nuk para kanë data të shënuara pasi janë procese që shtrihen në kohë. 

Mirëpo 2 korriku shënon për Shqipërinë një çast historik të ç’prangosjes nga burgu psikologjik dhe fizik i një diktature të gjatë. Një arratisje publike nga një vend që e ka pjesë të kujtesës dhe konstitucionit të vet ikjen e njerëzve. 

Në një kuptim 2 korriku është vazhdim i një tradite, e  një itinerari të ngulitur, por  në një kuptim tjetër ai është edhe akt rebelimi, sikurse një metaforë. 

Vizita e Edi Ramës në Kosovë ka prodhuar vetëm një zhvillim: vizitën e kryeministrit të saj në Shqipëri më 3 korrik. Në këtë kontekst duhet thënë se Rama ka arritur të negociojë me Isa Mustafën në takimin e tij të dytë me të pas atij të vitit 2016 që të mos bëjë lëvizje ndaj Hashim Thaçit në këtë moment. 

Shqipëria e vërtetë punon, Shqipëria e vërtetë prodhon

Kjo është një frazë që kryeministri Edi Rama me ministrat e vet e përdorin si një formë antiteze ndaj Shqipërisë që tregon media.

Një fshatar, një fermer, një zanatçi, një student e sapodiplomuar jashtë, këta dhe të tjerë janë lënda e parë e kësaj fabule, e kësaj përralle të mbrame që mbron Shqipërinë e rilindur.

Pushteti, çdo pushtet do të gjejë përherë diçka për t’u mbrojtur. Për të deklaruar: ja se çfarë bëmë ne që askush para nesh nuk e bëri.

Opozita ka shpërndarë sot haberin se ka kërkuar që 100 ditë para zgjedhjeve parlamentare të krijohet një e ashtuquajtur Qeveri Kujdestare e Zgjedhjeve. Propozimi konkret është si më poshtë: 

Gjykata Kushtetuese e Kosovës ka vendosur të cilësojë si të drejtë vendimin e presidentit Thaçi për mandatimin e Avudllah Hotit në krijimin e qeverisë. Ky është vendim final dhe Albin Kurti duhet ta njohë dhe respektojë. Atij nuk i ndalohet ta komentojë, por do të ishte gabim ta kundërshtonte zyrtarisht. 

Lajmi i sotshëm i përcjellë nga TvT për komunikimin mes përfaqësuesve të kompanisë “Fusha” dhe institucioneve të shtetit shqiptar për çështjen e Teatrit Kombëtar ofron një episod të trishtë të mënyrës sesi ky “shtet” mbron interesin publik. 

Nuk mund të mos bjerë në sy sesa shpejt lëvizin institucionet që nga momenti i propozimit të kompanisë, sesi brenda pak ditësh ngrihen grupe pune, bëhen sugjerime dhe merren vendime. 

Në muajin shkurt 2010, në një lëvizje të paprecedentë, deputetët e partive opozitare në Kuvend dhanë të gjithë dorëheqjen nga mandati i tyre. Ky veprim vuri në lëvizje mekanizmat e parashikuara nga Kodi Zgjedhor për zëvëndësimin e tyre, nga kandidaturat e mbetura në listat e propozuara nga partitë opozitare në zgjedhjet parlamentare të vitit 2017. Ky proces nuk përfundoi në tërësinë e tij, për shkak se vetëm një pjesë e tyre pranuan mandatin dhe bënë betimin ndërsa pjesa tjetër refuzoi.

Pas prishjes së godinës së Teatrit Kombëtar, Presidenti i Republikës Ilir Meta në disa deklarime publike është shprehur ndër të tjera se:

E kujt është Tirana? Ja një pyetje që të vjen vetiu ndërmend kur je dëshmitar i ngjarjeve të shformimit dhe riformimit të saj të vazhdueshëm. I kujt është ky qytet, apo gati qytet? Kujt i përket, kujt i flet dhe kë përfaqëson?

Në një tentativë për të “mbrojtur” Teatrin Kombëtar nga prishja, Presidenti i Republikës në një dalje për mediat ka komunikuar se ka kundërshuar në Gjykatën Kushtetuese, kërkesën (nr.1565 prot., datë 14.5.2020) nëpërmjet së cilës kërkon shfuqizimin si antikushtetues të Vendimit të Këshillit të Ministrave nr.377, datë 8.5.2020 “Për kalimin në pronësi të të Bashkisë Tiranë, të pasurisë nr.1/124, me emërtimin “Teatri Kombëtar”, në zonën kadastrale nr.8150, Tiranë”.