Të komunikosh shpresë dhe besim në kohën tonë*

"Mos ki frikë se unë jam me ty” (Is 43,5)

Aksesi në mjetet e komunikimit, falë zhvillimit teknologjik, është i tillë që shumë subjekte kanë mundësinë të bashkëndajnë në kohë reale lajme dhe t’i përhapin ato në mënyrë kapilare. Këto lajme mund të jenë të mira ose të këqija, të vërteta ose të pavërteta. Dikur etërit tanë të lashtë në besim flisnin për mendjen njerëzore si një gur mulliri i cili, i lëvizur nga uji nuk mund të ndalet. Kush ka përgjegjësinë e mullirit ama ka mundësinë të vendosë që të bluajë grurë ose egjër. Mendja njerëzore është gjithnjë në veprim dhe nuk mund të rreshtë së “bluajturi” atë çka merr, por na takon neve të vendosim se me çfarë materiali ta furnizojmë (krh Kasiani Romak, Letër drejtuar Leoncit Igumen). 

Do të doja që ky mesazh të mund të mbërrinte dhe të inkurajonte ata që, qoftë në rrafshin profesional, qoftë në marrëdhëniet personale, çdo ditë “bluajnë” shumë informacione për t’u ofruar një bukë të freskët dhe të mirë atyre që ushqehen me frutat e komunikimit të tyre. Do tëdoja t’i porosisja të gjithë për një komunikim ndërtues që duke refuzuar paragjykimet ndaj tjetrit, t’i japë përparësi kulturës së takimit, falë të cilës të mund të mësojmë se si ta shikojmë realitetinme një besim të vetëdijshëm.  

Mendoj se është e nevojshme të këpusim rrethin vicioz të angështisë dhe të ndalim spiralen e frikës, fryt i atij zakoni që kemi të përqendrojmë vëmendjen mbi “lajmet e këqija” (luftëra, terrorizëm, shkanduj dhe çdo lloj dështimi në ngjarjet njerëzore). Sigurisht që nuk bëhet fjalë të promovojmë dizinformim duke anashkaluar dramën e vuajtjes, e as të biem në një optimizëm naiv që nuk lejon të preket nga skandali i të keqes. Do të doja në të kundërt që të gjithë tëpërpiqeshim të tejkalonim ndjenjën e trishtimit dhe të nënshtrimit që shpesh na kap, duke na hedhur në apati, duke shkaktuar frikëra apo përshtypjen se të keqes nuk mund t’i vihet një cak. Mbetet fakti që, në një sistem komunikativ ku vlen logjika se një lajm i mirë nuk përbën inters e atëherë as nuk është lajm dhe ku drama e dhimbjes dhe misteri i të keqes kthehen lehtësisht në spektakël, mund të jemi të tunduar të përgjumim ndëgjegjen tonë apo të biem në dëshpërim.

Do të doja pra të ofroja një kontribut në kërkimin e një stili komunkiues të hapur dhe krijues, që të mos jetë kurrë i gatshëm t’i lejojë të keqes një rol protagonist, por të kërkojë të nxjerrë në dritëzgjidhjet e mundshme, duke i dhënë frymë një qasje propozuese dhe të përgjegjshme tek personat të cilëve u komunikohet lajmi. Do të doja t’i ftoja të gjithë që t’u ofrojnë burrave dhe grave të kohës tonë informacione të shenjuara nga logjika e “lajmit të mirë”. 

Lajmi i mirë

Jeta e njeriut nuk është vetëm një kronikë e thatë e ngjarjeve, por është një histori, një histori qëpret  të rrëfehet nëpërmjet zgjedhjes së një çelësi interpretues, në gjendje të përzgjedhë e tëpërmbledhë të dhënat më të rëndësishme. Realiteti në vetvete nuk ka një kuptim të vetëm. Gjithçka varet nga shikimi me të cilin kapet, nga “syzet” me të cilat zgjedhim ta shohim: duke ndërruar lentet, edhe realitetit shfaqet i ndryshëm. Nga mund të nisemi atëherë për ta lexuar realitetin me “syzet’ e duhura?

Për ne të krishterët, syzja e duhur për të deshifruar realitetin nuk mund të mos jetë ajo e lajmit tëmirë, duke ia filluar nga Lajmi i Mirë në kuptimin e plotë të fjalës: “Ungjilli i Jezu Krishtit, Birit të Hyjit” (Mc 1,1). Me këto fjalë ungjilltari Mark nis tregimin e tij, me kumtimin e “lajmit tëmirë” që ka të bëjë me Jezusin, por më shumë se sa një informacion mbi Jezusin, është lajmi i mirë që është Jezusi vetë. Duke lexuar faqet e Ungjillit zbulohet në fakt që titulli i veprës përkon me përmbajtjen e saj dhe mbi të gjitha që kjo përmbajtje është vetë personi i Jezusit. 

Ky lajm i mirë, që është vetë Jezusi, nuk është i mirë pse nuk ka brenda vuajtje, por sepse edhe vuajtja është e përjetuar në një kuadër më të gjërë, pjesë përbërëse e dashurisë së tij për Atin dhe për njerëzimin. Në Krishtin Hyji është bërë solidar me çdo situatë njerëzore, duke na zbuluar qënuk jemi vetëm, sepse kemi një Atë që nuk mund t’i harrojë kurrë bijtë e tij. “Mos ki frikë, sepse unë jam me ty” (Is 43,5): është fjala ngushëlluese e një Hyji që gjithmonë përfshihet në historinëe popullit të tij. Në Birin e tij të dashur, ky premtim i Hyjit – “jam me ty” – mbërrin në pranimine të gjithë brishtësisë sonë deri në vdekjen e vdekjes sonë. Në të edhe errësira e vdekja kthehen në vende bashkimi me Dritën dhe Jetën. Kështu që lind një shpresë, e aksesueshme për çdo njeri, pikërisht në vendin në të cilin jeta njeh hidhtësinë e dështimit. Bëhet fjalë për një shpresë që nuk zhgënjen, sepse dashuria e Hyjit është derdhur në zemrat tona (krh Rom 5,5) dhe bën të mbijëjeta e re që si një bimë rritet nga fara e rënë në tokë. Në këtë dritë çdo dramë e re që ndodh nëhistorinë e botës bëhet edhe skenar i një lajmi të mirë të mundshëm, nga momenti që dashuria ia del gjithmonë të gjejë rrugën për t’u bërë e afërt dhe për të ngjallur zemra të afta qëmallëngjehen, fytyra të afta që nuk e lëshojnë veten, duar të gatshme që ndërtojnë.

Besimi në farën e mbretërisë

Për t’i mësuar nxënësit e tij dhe turmat me këtë mendësi unjgillore dhe për t’u dorëzuar atyre “syzet” e duhura me të cilat t’i afrohen logjikës së dashurisë që vdes dhe ngjallet, jezusi përdorte shëmbëlltyrat, në të cilat Mbretëria e Hyjit shpesh krahasohet me farën, që çliron fuqinë e saj jetësore piëkrisht kur vdes në tokë (krh Mk 4,1-34). Përdorimi i shëmbëllimeve dhe metaforave për të komunikuar fuqinë e përvujtë të Mbretërisë nuk është një mënyrë për të reduktuar rëndësinë dhe urgjencën e saj, por formën e mëshirshme që i jep dëgjuesit “hapësirën” e lirisë për ta pranuar dhe për t’ia referuar vetvetes. Përtej kësaj është edhe rruga e privilegjuar për tëshprehur dinjitetin e pamasë të misterit të Pashkës, duke lenë shëmbëllimet – më shumë se sa konceptet – që të jenë komunikuese të bukurisë paradoksale të jetës së re në Krishtin, ku armiqësia dhe kryqi nuk e bëjnë të kotë, por e realizojnë shëmbëllimin e Hyjt, ku brishtësia ështëmë e fortë se çdo fuqi njerëzore, ku dështimi mund të jetë paradhoma e përmbushjes më tëmadhe të çdo gjëje në dashuri. Pikërisht kështu, në fakt piqet dhe thellohet shpresa e Mbretërisësë Hyjit: “Sikurse një njeri që hedh farën në tokë: flen apo rrin zgjuar, natën apo ditën, fara mbin dhe rritet” (Mc 4,26-27).

Mbretëria e Hyjit është tashmë në mesin tonë, si një farë e fshehur nga shikimi sipërfaqësor dhe rritja e të cilit ndodh në heshtje. Kush ka sy, që janë të pastruar nga Shpirti i Shenjtë, arrin ta shohë duke mbirë dhe nuk lejon që t’i rrëmbehet gëzimi i Mbretërisë për shkak të egjrës që ështëgjithnjë e pranishme.

Horizontet e Shpirtit

Shpresa e themeluar mbi lajmin e mirë, që është Jezusi, na bën ta ngremë shikimin dhe na nxit tëkundrojmë në kornizat liturgjike të festës së Ngritjes në qiell. Ndërsa mund të na duket që Zoti largohet prej nesh, në të vërtetë hapen horizontet e shpresës. Në fakt çdo burrë dhe grua, nëKrishtin, i cili lartëson njerëzinë tonë deri në qiell, mund të ketë një liri të plotë “të hyjë nëshenjtëroren përmes Gjakut të Jezusit, rrugë e re dhe e gjallë që ai ka përuruar për ne nëpërmjet mbulesës, d.m.th. mishit të tij” (Heb 10,19-20). Nëpërmjet “fuqisë së Shpirtit Shenjtë” të mund të jemi “dëshmitarë” dhe komunikues të një njerëzie të re, të shëlbuar, “deri në kufijtë e tokës” (krh At 1,7-8). 

Besimi në farën e Mbretërisë së Hyjit dhe në logjikën e Pashkëve nuk mund të mos i japë formëedhe mënyrës tonë të komunikimit. Një besim i tillë që na bën të aftë të veprojmë – në format e shumta në të cilat ndoh komunikimi sot – me bindjen se është e mundur të dallohet dhe tëndriçohet lajmi i mirë i pranishëm në realitetin e çdo historie dhe në fytyrën e çdo personi. 

Kush me besim e lejon veten të udhëhiqet prej Shpirtit Shenjtë, bëhet i aftë të shoshisë në çdo ngjarje atë çka ndodh ndërmjet Hyjit dhe njerëzisë, duke njohur se si ai vetë, në skenarin dramatik të kësaj bote, po realizon thurjen e një historie shpëtimi. Fija më të cilën ai thur këtëhistori të shenjtë është shpresa dhe thurësi i saj nuk është tjetërkush veç Shpirtit Ngushëllues. Shpresa është më e përvujta e të gjitha virtyteve, sepse mbetet e fshehur në palimet e jetës, por është e ngjashme me tharmin që mbrun të gjithë brumin. Ne e ushqejmë duke lexuar gjithnjë epërsëri Lajmin e Mirë, atë Ungjill që është “rishtypur” në shumë jetë shenjtërish, burrash dhe grash që janë bërë ikona të dashurisë së Hyjit. Edhe sot është Shpirti Shenjtë që ka mbjellë në ne dëshirën e Mbretërisë, nëpërmjet shumë “kanaleve” të gjalla, nëpërmjet personave që e lënë veten të udhëhiqen nga Lajmi i Mirë në mes të dramës së historisë, dhe janë si fare në errësirën e kësja bote, që ndriçojnë drejtimin dhe hapin shtigje të reja në besim dhe në shpresë. 

Letër e Papa Françesku me rastin e ditës së Medias*