shoqeria shqiptare

Në Tiranë flitet – duhet të ketë ca kohë xhanëm – që janë hapur ato që i quajnë Kurse Vetëbesimi. Për fëmijët.

Çfarë të jetë kjo? Çfarë i mësojnë aty një fëmije nëse kemi të bëjmë literalisht me këtë që na thonë? Sesi të përgjigjen kur u thonë: iiii të ka rënë dhëmbi! Apo sesi të përballojnë stresin post-traumatik të një note të ulët? Një dackë nga shoku, babai, nëna? Një bërtitje? Sesi të rienergjetizojnë veten për të kapur ritmin e të parëve?

Publicisti Kim Mehmeti, ka dhënë një koment të vetin mbi marrëveshjen politike në Maqedoni, i cili ka interes për realizmin që përcjell:

Intervistë ekskluzive me presidentin e Festivalit Ndërkombëtar të Filmit për të Drejtat e Njeriut që mbahet në Akademinë dhe multimedian Marubi, me presidentin e Festivalit, Theodor S. Orlin, jurist ndërkombëtar i të drejtave të njeriut, që ndjek prej 20 vitesh festivalin dhe ka krijuar një mendim mbi shoqërinë shqiptare.

Çfarë e provokon sot një shoqëri, në një rast si ky i festivalit të të drejtave të njeriut që po mbahet këto ditë në Akademinë “Marubi”?

Prej disa vjetësh një komunitet individësh, ndonëse thuajse në anonimitet të plotë, ka ngritur një debat që ka trazuar fort ujërat e opinionit publik, duke zënë një vëmendje të jashtëzakonshme në media, politikë dhe në shoqërinë civile. Si askund në botë ndeshemi përballë fenomenit të triumfit të madh të një kauze pa pasues, ku aktivistët nuk duken kërrkund.