“Ky është stili i Zotit”
Gjatë vizitës së tij të fundit në Hungari, në fund të prillit, Papa Françesku Papa u prit në një takim nga jezuitët vendas. Ai iu përgjigj pyetjeve të tyre, mes të cilave, marrëdhënia me të rinjtë, raportet e Kishës me botën moderne e deri te qasja e krishterë ndaj abuzuesve seksualë.
Si të sillemi me të rinjtë që po formohen në Shoqërinë e Jezusit dhe me të rinjtë në përgjithësi? Çfarë këshille mund të na jepni?
Flisni hapur. Dikush thoshte se për të qenë një jezuit i mirë, duhet të mendosh qartë dhe të flasësh në mënyrë të errët. Por me të rinjtë nuk duhet të jetë kështu: duhet të flasim qartë, t'u tregojmë koherencë. Të rinjtë kanë dhuntinë për të kuptuar kur nuk ka koherencë. Dhe me të rinjtë në formim e sipër ne duhet të flasim si të rritur, siç u flitet njerëzve, jo fëmijëve. Prezantojini ata me përvojën shpirtërore, përgatitini ata për përvojën e madhe shpirtërore që janë Ushtrimet. Të rinjtë nuk e tolerojnë gjuhën e dyfishtë, këtë e kam të qartë. Por të jesh i qartë nuk do të thotë të jesh aspak agresiv. Qartësia duhet të kombinohet gjithmonë me dashamirësinë, qasjen vëllazërore e atërore.
Fjala kyçe është "autenticiteti". Lërini të rinjtë të thonë atë që ndjejnë. Për mua është i rëndësishëm dialogu mes një të riu dhe një të moshuari: të flasësh, të diskutosh. Pres autenticitet, që gjërat të thuhen ashtu siç janë, vështirësitë, mëkatet... Dhe ti si trajner duhet t'u mësosh të rinjve koherencën. Është gjithashtu e rëndësishme që të rinjtë të dialogojnë me të moshuarit. Të moshuarit nuk mund të qëndrojnë vetëm në azil: duhet të qëndrojnë në komunitet, në mënyrë që shkëmbimi mes tyre dhe të rinjve të jetë i mundur. Mos harroni profecinë e Joelit: të moshuarit do të kenë ëndrra dhe të rinjtë do të jenë profetë. Profecia e një të riu është ajo që lind nga një marrëdhënie e butë me të moshuarit. "Butësia" është një nga fjalët kyçe të Zotit: afërsi, dhembshuri dhe butësi. Nuk do të gabojmë kurrë në këtë rrugë. Ky është stili i Zotit.
Koncili i Dytë i Vatikanit flet për marrëdhëniet midis Kishës dhe botës moderne. Si t’i dalim që të pajtojmë atë që na mëson Kisha me realitetin që tashmë është përtej modernes? Si ta gjejmë zërin e Zotit duke e dashur në të njëjtën kohë epokën në të cilën jetojmë?
Nuk di si të të përgjigjem teorikisht, por sigurisht e di që Këshilli është ende në procesin e zbatimit. Thonë se duhet një shekull që një Koncil të asimilohet. Dhe e di që edhe rezistenca mund të jetë e fortë. Ekziston një prirje e jashtëzakonshme për restaurim. Ai që unë e quaj "kthim mbrapa", siç thotë Letra drejtuar Hebrenjve 10:39: "Por ne nuk jemi nga ata që kthehen mbrapa". Rrjedha e historisë dhe e hirit rrjedh nga poshtë-lart si limfa e një peme që jep fryte. Por pa këtë rrjedhë ti mbetesh një mumje. Jeta nuk konservohet duke u kthyer mbrapa.
Ne duhet të ndryshojmë, siç shkruan Shën Vincenti i Lérins në “Commonitórium primum”, kur pohon se edhe dogma e fesë së krishterë përparon, duke u konsoliduar me kalimin e viteve, duke u zhvilluar me kalimin e kohës, duke u thelluar me kalimin e moshës. Por ky është një ndryshim nga poshtë-lart. Rreziku sot është kthimi mbrapa, reagimi kundër modernes. Është një sëmundje nostalgjike. Kjo është arsyeja pse unë kam vendosur që tani është e detyrueshme të marr leje për të festuar sipas Missalit Romak të vitit 1962 për të gjithë priftërinjtë e rinj të shenjtëruar. Pas gjithë konsultimeve të nevojshme, e vendosa sepse pashë që ajo masë baritore e bërë mirë nga Gjon Pali II dhe Benedikti XVI po përdorej ideologjikisht, për t’u kthyer prapa. Ishte e nevojshme të ndalohej ky kthim, i cili nuk ishte në vizionin baritor të paraardhësve të mi.
Do të doja t'ju bëja një pyetje mbi temën e dashurisë së krishterë ndaj abuzuesve seksualë. Ungjilli na kërkon t’i duam, por si mund t'i duam njerëzit që kanë përjetuar abuzim dhe abuzuesit e tyre në të njëjtën kohë? Zoti i do të gjithë. I do edhe ata. Por ne? Duke qenë të vërtetë, sigurisht, si t’i duam abuzuesit? Do të doja të ofroj dhembshurinë dhe dashurinë që kërkon Ungjilli nga unë për të gjithë, madje edhe për armikun. Por si mund ta bëjmë këtë?
Nuk është aspak e lehtë. Sot e kemi kuptuar që realiteti i abuzimit është shumë i gjerë: ka abuzim seksual, psikologjik, ekonomik, me emigrantët... Ti u referohesh abuzimeve seksuale. Si t’u qasemi, si të flasim me dhunuesit për të cilët ndiejmë neveri? Po, edhe këta janë fëmijë të Perëndisë, por si mund t'i duam? Pyetja jote është shumë e fortë. Abuzuesi duhet dënuar, në fakt, por si vëlla. Dënimi i tij duhet kuptuar si një akt bamirësie. Ka një logjikë, një mënyrë për ta dashur armikun që shprehet edhe në këtë mënyrë. Dhe nuk është e lehtë të kuptosh dhe jetosh. Abuzuesi është armik. Secili prej nesh e ndjen këtë sepse e identifikojmë veten me vuajtjet e të dhunuarve. Kur dëgjon se çfarë lë abuzimi në zemrat e njerëzve të abuzuar, përshtypja që ke është e tronditëse. Edhe të flasim me dhunuesin na neverit, nuk është e lehtë. Por edhe ata janë fëmijë të Perëndisë dhe nevojitet kujdesi baritor. Ata meritojnë një dënim, por edhe një kujdes baritor. Si ta bëjmë atë? Jo, nuk është e lehtë. Ke të drejtë.
Add new comment